पण जसा तो मुंबईत रुजू लागला त्याला व्यसनाने गाठले..त्याच्यामुळे त्याच्या कारकीर्दीवरही परिणाम झाला..तरीही अखेरपर्यत ...त्याच्यातला नट कायम जिवंत होता..त्याच्या स्मृती कायम जीवंत रहातील ..चित्रपटातून,,सिरियलमधून..काही नाटकातून...
पण पूर्वी एक प्रसंग त्यांच्यावर आला होता..तेव्हा त्याच्यावर मी कांही टिपण केले होते...पण तरीही त्याचे सारे चालूच राहिले..अखेरीस सतीश तारे...अनंतात विलिन झाले...तेव्हाच काही धडा घेतला असता तर...
नाटक हे व्यसन असले तरी ते परवडले. पण नाटकातल्या नटाला व्यसन लागले तर त्याचा तर तोल जातोच पण व्यवसायाचा तालही बिघडतो. असे व्यसनाच्या आहारी गेलेल्या नटांचे असंख्य किस्से रंगवून सांगितले जातात. ऐकताना आपण हसतो . कारण त्यातून रंजन घडते. क्वचित पाहिले तर त्यावेळेला त्याची कीव येते. मात्र हा प्रकार मारक इतका ठरतो की एखाद्या नटाची करीयर उध्वस्त होते.
त्याच्या विषयी अनेक प्रकाराने बोलले जाते..होते...पण कांही गोष्टी घडून गेलेल्या असतात..आपण फक्त बघत रहायचे...दुसरे काय...त्याची तळमळ अखेरपर्यंत होती... तो तारा चमकला..पण कांहीसा अंधुकसा..त्याच्या पुण्यातल्या शेवटच्या प्रयोगाच्यावेळी नेमके काय घडले..त्यांने तो कसा केला..याविषयी त्याचे मित्र संदिप पारखे यांनी मला पत्र पाठविले ते देत आहे..
सुभाष सर सप्रेम नमस्कार,
सर ,सतीश खरचं हरहुन्नरी कलावंत होता पण सर तो जाण्यामागे खरोखरच निमित्त होते..गॅंगरीनचेच. त्याला व्यसनाने गाठले..त्याच्यामुळे त्याच्या कारकीर्दीवरही परिणाम झाला हे अगदी खरे आहे. परंतु त्याला त्याच्यातील चुकांची जाणिव झाली होती. तो जवळ जवळ वर्षापासून सर्व व्यसंनांपासून दूर होता त्याच्यामुळे त्याच्या कारकीर्दीत परत फरक पडला होता त्याच्यातील कलाकार प्रगल्भ होत होता ,त्याची कला खुलत होती अखेरपर्यत ...त्याच्यातला नट कायम जिवंत होता..त्याच्या स्मृती कायम जीवंत रहातीलच.
२० तारखेला बालगंधर्वाच्या प्रयोगाला मी गेलो होतो.त्याला त्याच्या जखमेच्या प्रचंड वेदना सतावत होत्या ,त्याला खरेतर तोच प्रयोग करायला नको होता. त्याला त्या प्रयोगात त्यातला सतीश व्यक्त करताच येत नव्हता. त्याला प्रयोगापूर्वी गाडीतून उचलून स्टेजवर आणले होते. पायावर प्रचंड सूज होती . प्रचंड वेदना त्याला होत होत्या .त्याही अवस्थेत त्याने तो प्रयोग केला .
`गोड गोजिरी` नाटकात सतीश तारे काय चीज आहे आणि सतीशकडे काय काय आहे हे दाखविण्याचा प्रयत्न होता .पण तो त्या प्रयोगात त्याला जमलाच नाही. मी त्याला खूप वर्षे जवळून बघितल्यामुळे त्याला काय दाखवायचे होते ती तळमळ मला समजत होती. त्याचे पंचेस पाहिजे तसे बसत नव्हते. प्रयोग संपल्यानंतर त्याला भेटावयास गेलो. तेव्हा विंगेतच बसला होता. पाय प्रयोगापूर्वी होता त्यापेक्षा दुपटीने सुजला होता. मला तर काय बोलावे सुचत नव्हते .त्याने मला नेहमीप्रमाणे विचारले..
तो मला प्रत्येक नाटकानंतर कायम रिपोर्ट विचारायचा .त्यादिवशीही विचारला .मला तर काहीच सुचत नव्हते. मी त्याला एकाच शब्दात उत्तर दिले ...निशब्द !
सतीशची आई आणि बहिण आसावरी बरोबरच बसले होते. आम्ही सर्वच जण त्याला म्हणालो कि तू या अवस्थेत प्रयोग करायला नको होता .त्याची आई तर म्हणाली देखील .`तू आत्ता मुंबईला जाऊ नकोस तुला उपचारांची गरज आहे .महिन्याभराचे पूर्ण शेडूल रद्द कर .घरी चल .पूर्ण विश्रांती घे ..`
पण ऐकेल तो सतीश कसला त्याने ऎकले नाही परत मुंबईला जाऊन दोन प्रयोग केले .कारण त्याला परत एकदा भरारी घ्यायची होती. मलाही म्हणाला .`आपल्याला परत एकदा सुरवात करायची आहे..दोन नाटके डोक्यात आहेत ...`
पण हे त्याचे आमच्याशी बोलणे शेवटचेच. सर ,आम्हाला वाटले पण नाही कि हि आमची सतीशशी शेवटची भेट......
सर तुम्ही सतीश गेला त्यादिवशी तुम्ही केलेल्या पोस्टला उत्तर त्यादिवशीच द्यायचे होते पण डोके चालतच नव्हते .माझ्याशी तो गेल्या तीन महिन्यात सारखे फोन वर फेसबुक ऑनलाईन बोलायचा. सर सतीश खरच बदलला होता. त्याने केलेल्या चुकांची जाणीव त्याला झाली होती .त्याच्या चुका सुधारायच्या होत्या ......पण उशीर झाला.....
No comments:
Post a Comment